ΑΣ ΣΥΖΗΤΗΣΟΥΜΕ ΤΑ ΠΩΣ ΚΑΙ ΤΑ ΓΙΑΤΙ

Βρισκόμαστε λοιπόν εδώ, είμαστε νέοι, ταλαντούχοι, ωραίοι,
πλην όμως δια-δικτυό-πληκτοι.
Και ερωτώ γιατί.!!!
Τι είναι αυτό που κάνει μερικά από τα φωτεινότερα μυαλά μας να χάνονται στους δαίδαλους του δια-δικτύου;
Να προτιμούν τη χώρα της μοναξιάς αντί για μια παρέα “live”
Τι είναι αυτό που μας κάνει να μιλάμε με τα χέρια και να ακούμε με τα μάτια σαν άτομα με ειδικές ανάγκες και να το χαιρόμαστε;
Έχω ρωτήσει πολύ κόσμο κι έχω ακούσει πολλές θεωρήσεις και σοφιστείες γι αυτό το θέμα. Πιο πολύ όμως, έχω ρωτήσει τον εαυτό μου.
Τείνω λοιπόν να καταλήξω στο συμπέρασμα, ότι το δια-δίκτυο είναι ένα σύμπλεγμα από γκέτο μοναχικών ανθρώπων που επιθυμούν βαθιά να παραμείνουν μοναχικοί είτε γιατί τους το επιβάλουν οι συνθήκες είτε γιατί τους το επιβάλουν οι φοβίες, είτε γιατί έτσι απλά τους αρέσει. Επειδή όμως ανήκουν στο ανθρώπινο είδος (αγελαία μορφή ζωής) κι έχουν την ανάγκη της συναναστροφής, ξεγελάν τον εαυτό τους με “chat και forum” θεωρώντας ότι επικοινώνησαν.
Έχω συμπεράνει λοιπόν, ότι παρ όλο που κι εγώ είμαι από τα σταθερά μέλη αυτής της κοινωνίας, ότι αν οι άνθρωποι ήταν ευτυχισμένοι και ικανοί να επικοινωνήσουν μεταξύ τους, το δια-δίκτυο δε θα υπήρχε.
Θα ήταν ένα ακόμη εργαλείο που θα χρησιμοποιούσαν οι επιχειρήσεις όπως το fax.
Κάτω απ αυτό το πρίσμα λοιπόν, αποφεύγοντας να δω τη δική μου καμπούρα , προτρέπω οποίον συναντώ στο «δια-δρόμο» μου να αναρωτηθεί μήπως είναι καιρός να βρει κάποιον φίλο με τον οποίο να τσακώνετε, να ονειρεύεται, να προσδοκά, να προδίδει, να προδίδετε, να θέτει στόχους, να αγωνίζεται, να καταθέτει χρόνο, να κερδίζει η να κερδίζετε. Με λίγα λόγια να ζει!!!